فردوسی بزرگ استاد سخن خراسان , پادشاهی اردشیر نکوکار را چنین گزارش می دهد :

چو بنشست بر گاه شاه اردشیر                بیاراست آن تخت شاپور پیر
کمر بست و ایرانیان را بخواند               بر پایه ی تخت زرین نشاند

چنین گفت کز دور چرخ بلند                 نخواهم که باشید کسی را گزند

نمایی از تاجگذاری اردشیر نکوکار

اردشیر در سخنان نخستین خود به ایرانیان وعده آرامش همگانی می دهد :

جهان گر شود رام با کام من              ببینند تیزی و آرام من

و هرگز شهریاری را از آن خود نمی داند و دلیلش را نیز بیان می کند :

برادر جهان ویژه ما را سپرد             ازیرا که فرزند او بود خرد
فرستم روان ورا آفرین                        که از بدسگالان بشست او زمین
چو شاپور شاپور گردد بلند                    شود نزد او گاه و تاج ارجمند

و از پیمان خود با برادر (شاپور) سخن میراند:

سپارم بدو گاه و تاج و سپاه                    که پیمان چنین کرد شاپور شاه
من این تخت را پایکار وی ام                 همان از پدر یادگار وی ام

و ایرانیان را به داد و نیکی کردن فرا میخواند:

شما یکسره داد یاد آورید                بکوشید و آیین و داد آورید

گوشه ای از نیکوکاریهای اردشیر از زبان فردوسی :

چو ده سال گیتی همی داشت راست            بخورد و ببخشید چیزی که خواست
نجست از کسی باژ و ساو خراج               همی رایگان داشت آن گاه و تاج
مر او را نکوکار زان خواندند                  که هر کس تن آسان ازو ماندند

پس از بزرگ شدن شاپور فرزند شاپور ذوالاکتاف, عموی مهربانش بدون هیچ گونه قید و شرطی تاج و گاه را به او می سپارد .

چو شاپور گشت از در تاج و گاه       مر او را سپرد آن خجسته کلاه

و این چنین بود که اردشیر نکوکار با ده سال شاهنشاهی نیکوکارانه با وفاداری تمام تاج و گاه را به جانشین اصلی آن واگذار نمود که این کار وی به شدت از سوی ایرانیان پسندیده آمد و فردوسی بزرگ او را به خاطر نگاه داشتن پیمان خویش این چنین می ستاید :